Gidişin...

Gidişin ölümüydü umutlarımın                                   

Güllerin yüreğimde can verişiydi

Ufkumda her akşam hüzünlü ve dalgın

Seninle batan ömrümün güneşiydi

Ardında bir İstanbul bıraktın öksüz

İçimde yokluğun ateşini yaktın

Karanlıklar ortasında güpegündüz

Yıkılmış dağılmış bir adam bıraktın

Gün, gün yaklaşan bir şey var; ölüm mü ne?

Değilse içimde bu ürperti neden!

Dolaşan kim benimle deli divane

Güzel olan herşeydi seninle giden

Şimdi bütün hayallerim yoksul kaldı

Gittin, BANA BU REZİL İSTANBUL KALDI... 

Ümit Yaşar Oğuzcan