8 Eylül 2010 Çarşamba

Acı...

İnsan en çok neyi öğreniyor hayatta. Sevmeyi, terk, etmeyi, unutmayı, anı biriktirmeyi. .Kanatlarıma mavi düşler takıp yolculuğuma böyle devam etmeyi çok isterdim .Zamana değmiyor elim .Değiştirmeye kıyamıyorum eskilerimi . Aklımın çekmeceleri hep dağınık. Bir filmin karesi gibi bakıyorum hayata uzaktan. Değiştirilmesi güç fotoğrafların peş peşe sıralanması gibi.Birini çıkartırsam diğeri eksik kalıyor.Ne tamamen yürek diye biliyorum nede sadece akıl. Ruhumu Bu bedene Bedenimi dört duvarlı bu odaya ,bu odayı da bu şehre hapsettim…





Bir insanın yaşaya bileceği tüm duygular geçti üzerimden. Ölüm acısını, ayrılığı, terk edilmeyi, aldatılmayı, hepsini yaşadım.Bir insanın tanıya bileceği bütün insanları tanıdım hiç birisi uzak değildi bana yanı başımdaydı hepsi yalancılar ,sahte yüzler,güvensizler,güvenilmeyecekler. Biliyorum ki hayat insana en çok yaralarını pansuman etmesini öğretiyor… Çoğalarak azalıyorum hepsi bu…
Sen şimdi izlediğin gördüğün bir acıya ağlıyorsun sessizce. Bense kaybettiklerime ,arta kalan zamanlarda yitireceklerime en çok da göremeyecek olduklarıma ağlıyorum…..
Sen şimdi bir bahar akşamında kaçırdığın düşlerine keşkeler saydırıyorsun. Bense yaşayamadığım onca zamana. Zorla dayatılıp ta kabul etmek zorunda olduklarıma. Ufacık bir anda avucumdan kayıp giden bir ömre……
Sen şimdi mutlu olduğun anların hayallerini kuruyorsun .Bense mutluluğun ne olduğunu bilmeyen insanlarla yaşıyorum....
Sen şimdi kocaman bir hayatın hesabını tutuyorsun zihninde.Bense geçmişte bıraktığım koca bir zamanın hesabını veriyorum kendime ....
Ben acı çekmek istemedim hiç .Aksine mutlu olmayı çok isterdim biliyor musun?.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

yorumsuz bir hayatı seçiyorum demeyelim :)))