28 Kasım 2011 Pazartesi

Bundan evvelki hayatımın son günüydü, bundan sonraki hayatımın ilk.






Önce yatağımı topladım.Yorgana baktım, yastığa.Kolumdaki saat, vitrindeki lamba.Fotoğraflarım, ehliyetim, kimliklerim, nüfus kağıdım.Kapı üzerindeki ismim.Giysilerim, takılarım.Benden uzun ömürlü olacaklardı, kesin.Beni ben yaptıkları.
Dayanamazdım.
Önce bütün fotoğraflarımı bir araya getirdim.Hatırı sayılır bir yığın oluşturdular.Hepsini yaktım, küllerini savurdum.
Bütün kimliklerimi çıkardım teker teker.Kimi tek kimi çok imzalı.Onlardaki fotoğraflarımı da söktüm.İmzalarını kazıdım.?Onaylanmış kimliklerim? beni onaylamıyorlardı artık.
Ardından bütün yazdıklarımı topladım.Tezlerim, hikayelerim, gazete yazılarım, defterlerim, bir türlü bitiremediğim ansiklopedi maddelerim, denemelerim vesaire.Dergilerden, kitaplardan, gazetelerden.Nerelere gittilerse, nerelerde kaldılarsa.Çok kolay olmadı; ama oldu işte.Kimse fark etmedi.Kül yığını üzerinde onları da yaktım.
Bütün mektuplarıma geldi sıra.Tümünü gönderdikleri, sakladıkları yerlerden geri aldım.Kimileri dosyalamıştı.Eskiden olsa fena halde içerlerdim.Farklı isimlere ayrılmış bir hiza dosyalardan her biri üzerine adım yazılıydı.Kimi dostlarsa sağolsunlar, benim yerime çoktan yok etmişlerdi mektuplarımı.
Yazdıklarım bu kadarla bitmiyordu.Ne çok dağılmışım.Çekmecelerden, gözlerden, dolaplardan, masalardan, ne kaldıysa aldım.Hiç bir sigara paketinin, kibrit kutusunun, su ve elektrik alındısının arkasında tek cümle kalmadı benden geriye.Tek sözcük bile.Kaset yada cd kapaklarına çiziktirilmiş olabileceğim bir sözcük, bir tarih, tek mısra.Hiç birini atlamadım.Tablo arkası mukavvalarına bile baktım.
Okuduğum kitapların ilk sahifelerine ve satır arası notlarını teker teker elden geçirdim.Dahası altı çizgili satırları, bundan sonra okuyacak olana seslenen yanımı.Sildim.Hepsini sildim.Yepyeni oldular.Benden tek işaret taşımasınlardı.Benden geriye hiç bir şey kalmasındı.
Lisedeki sıramı buldum sonra, fakültede amfideki kolçaklı sandalyemi.Adımın harflerini kazımışım bir Yeni Türk Edebiyatı dergisinde ve altına tarih atmışım.Ne cesaret.Kanım damarlarımda üşüdü.Hırsla sildim hepsini.Fakülte kantinindeki masada Allah?tan adım yoktu.En zor olanı kütüğe girmekti, nüfusa yani.Ailemin bütün fertlerinin isimlerini bir arada gördüm.Bir kısmı, mor mürekkepli bir damga ile onaylı, kendilerinden uzun ömürlü olmuştu işte.Ne kadar isabetli davrandığımı tekrarladım yaşlı nüfus memurunun tekir kedisine.Görüntüm ?belki vardır- bilincine düşmesin diye gözlerine bakmadım.İsmimi yavaşça sildim koca sahifede kendisine ayrılmış yerden, yazıları sildim.Adı soyadı, bir boşluk.Doğum yılı ve yeri, yine bir boşluk.Ana adı, baba adı, onlarda öyle.Artık nüfusa kayıtlı değildim.
Son birkaç şey kaldı.Baktığım bütün aynaların derinliğinden, birikmiş olabilecek bütün görüntülerim topladım.Ayna, durgun su yüzeyi, cam parçası.Bir yığın görüntü arasından kendime ait olanları seçtim.Sonra adımlarımın izlediği, düştükleri kaldırımlardan.Elimin değdiği kapı tokmağı.Gözümün değdiği kitap sahifesi.
Son olarak bilincinde yada kalbinde beni biriktirmiş olabilecek bütün insanlardan kendimi geriye aldım.Hiç zor olmadı.Kalbin kapıları dayanıklı değildi.Bilinçse zaten çoktan mürai.Fark bile etmediler.En çok da kendimi öğrencilerimin kalbinden geri alırken hüzünlendim.
Artık yoktum.
Kimliklerim, yazılarım, çizilerim.El ve ayak izlerim.Fotoğraflarım.Gül devrim, lale devrim, nergis devrim.
Hepsi yok oldu.Dünya benden önceki dünyaydı.Arkamda bıraktığım hayatın son günü.
Akşam oldu.Yatağımı yaptım.Yorganım, yastığım.Vitrindeki lamba.Evim herhangi bir mobilya teşhir salonundan farksızdı.Bensiz bir dünya kalmıştı geriye.Benim yaşamadığım ve beni yaşamamış.
Yoktum artık.?Âyine-i mücellâda nihan?dım.
Öyle sandım, aldandım.
Bütün bunlar, yok ettiklerim, benim bilincimdeydi hâlâ.Dünyayı bensiz kılmıştım da beni dünyasız kılamamıştım.Olmadı kısacası.Yokluğun yolu bilinmemekten değil, bilmemekten geçiyordu, anladım.
Yatağıma girdim.Gözlerimi kapadım.Aklıma ilk gelen:?Hava yağmurluydu.Islak kaldırımlarda nergis açıyordu.Kucağımda bir demet nergis vardı?.(Ancak dikkatli okuyucular başa dönecekler.)
Gözlerimi açtım.Kalemi kağıdı aldım elime.Oturdum bu yazıyı yazdım.Önümdeki hayatın ilk günüydü.


nazan bekiroğlu





Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

yorumsuz bir hayatı seçiyorum demeyelim :)))